Σαν πάει πια τ’ απομεσήμερο μ’όλους τους αξιωματικούς στο «Αιγαίο» να πιει καφέ, είναι παράσταση ολάκερη: Περπατά στη μέση τους, κ’ είναι τόσο πιο μεγαλοκαμωμένος απ’ όλους, που θαρρείς και βλέπεις κλώσσα με τα πουλιά της. Κανονίζουν όλοι την περπατησιά τους με τα βήματά του. Μα τι! Ρούπι δεν χάνουνε. Κάτι τούς διηγιέται την ώρα που περνάν από την προκυμαία και τον προσηκώνουνται με σεβασμό οι πολίτες από τις καρέκλες πού’ ναι αραδιασμένες έξω απ’ τους καφενέδες. Καμιά φορά, εκεί που περπατάνε ζερβοδέξια του και τον ακούνε που μιλά και κάνουν ολονών τα σαγόνια και τα πηλίκια «ναι-ναι», σταματά μια στη μέση του δρόμου για να τονίσει περισσότερο ΄νεα σημείο της κουβέντας του. Τότε μονομιάς σταματάνε κι όλοι οι αξιωματικοί με μια σούστα -τσιούπ!- και τον κοιτάνε μες στο στόμα. Ξαναβάζει μπρος ο Μπαλαφάρας, ξεκινάνε πάλι κι αυτοί. Σαν μπούνε μέσα στο «Αιγαίο», καθίζει στη μέση κι όλοι οι άλοι πια ένα γύρω του. Χαμογελούν και λιώνει ο κάντιος στ’ αχείλι τους, μόνο να μυριστούνε πως ο Στρατηγός λέει κάτι για χωρατό. Γελούνε σαν χαμογελάσει, και σαν τύχει πια και γελάσει και κείνος, αυτοί σπάνουνε στα χάχανα. Αχ, είναι ένα αξιοπερίεργο θέαμα όλα τούτα. Σαν του μιλάν έχουν το χέρι στο κεραμίδι. Λες κ’ ένας δυνατός ήλιος βγαίνει από τα χρυσάφια του και τους κάνει να ισκιώνουν τα μάτια με την απαλάμη. Μα η πιο παράξενη παντομίμα γίνεται σαν τους δώσει το χέρι. Τότες ο τρισευτυχισμένος αυτός που θα το σφίξει κατεβάζει γλήγορα το δεξί το δικό του απ’ το πηλίκιο, κι όσην ώρα κάνει χειραψία με το Στρατηγό χαιρετάει με το ζερβί του πούναι λεύτερο. Άφησε το χέρι του ο Στρατηγός; Κατεβαίνει γλήγορα το ζερβί απ’ το κούτελο κι ανεβαίνει το δεξί. Όλη τούτη τη γελοία μανούβρα πρέπει να τη δεις για να καταλάβεις την καραγκιόζικη νοστιμάδα της.
→ Στρατής Μυριβήλης, Η ζωή εν τάφω: Το βιβλίο του πολέμου, εκδ. Εστία, 2010
convolutes 